Koninklijk Theater van Toone

Alexandre Dumas schreef “De Drie Musketiers” in samenwerking met Auguste Maquet. Hun namen zijn Athos, Pothos en Aramis (ze bestonden allemaal maar waren niet van dezelfde generatie) en ze zijn in dienst van Lodewijk XIII. Aangekomen in Parijs vanuit zijn geboorteland Gascogne op een gele bidet met een aanbevelingsbrief van zijn gentleman vader voor M. de Tréville, kapitein van de wacht, moest d'Artagnan zijn fijne musketiersstrepen verdienen. Hij zal beginnen met het uitvechten van duels met degenen die zijn onafscheidelijke vrienden zullen worden.

D'Artagnans liefde voor Constance Bonacieux (Constanske in Toone), het trouwe kamermeisje van Anne van Oostenrijk, brengt hem in het avontuur dat bekend staat als de “Fretten van de Koningin”: twaalf diamanten fretten, geschenken van de Koning, die de Koningin aan Buckingham heeft gegeven. Op instigatie van kardinaal de Richelieu, die de koningin kwijt wilde, beval Lodewijk XIII zijn vrouw ze te dragen op het volgende hofbal. Deze fretten waren in feite stukjes metaal die linten afwerkten. In het geval van de koningin van Frankrijk waren ze versierd met diamanten.

Voor het gemak van het toneel, en ook om de verhalen door elkaar te halen, worden deze fretten door de Toone uit het verleden omgetoverd tot de halsketting van de koningin. Deze episode komt waarschijnlijk uit een andere roman van Dumas, “Le Collier de la Reine”, die zijn oorsprong vindt in de Affaire du collier van 1785-1786, een schandaal dat in Frankrijk uitbrak aan het einde van het Ancien Régime, na een oplichting georganiseerd door de gravin de la Motte met de hulp van Cagliostro. Ze overtuigden kardinaal de Rohan om een halsketting voor de koningin te kopen, die hij nooit kon terugbetalen. De affaire bracht koningin Marie-Antoinette in gevaar, hoewel ze onschuldig was.

Verwarring en anachronisme maken deel uit van de dagelijkse routine van de familie Toone. Ze maken zich niet druk om details.

Zoals Molière zei: “Het belangrijkste is om te behagen!

Zelfs vandaag de dag respecteert Toone de anachronismen van zijn voorgangers.

Deze zomer! Een parodie op de opera “Faust” van Charles Gounod!

Hoe kwam Toone bij Gounod terecht? In een tijd waarin de Munt, nu de Opéra National, overweldigende privileges genoot in vergelijking met de andere Brusselse theaters, ging Tôône-Dufeys (een andere dynastie van poppenspelers) regelmatig naar de Opéra om deze grote voorstellingen, die ontoegankelijk waren voor de inwoners van Marollen, zo getrouw mogelijk te kopiëren en ze vervolgens in zijn theater te presenteren.

In die tijd waren traditionele poppen de enige manier van volksonderwijs voor een publiek dat altijd klaar stond om opgewonden te raken over de grootste werken. Toone VII richtte zich op zijn beurt op de opera van Gounod en creëerde een parodische bewerking.

” ... Terwijl dokter Faust een laatste gueuze drinkt in de hoop op een plotselinge dood, komt een verontrustend personage, de “Deuvel”, hem pakjes biljetten van duizend dollar aanbieden en een mooi “mokske” met de zoete naam Marguerite, in ruil voor zijn ziel. Ze maken een uitstapje naar de Foire du Midi, brengen een betoverende nacht door (backstage) en... het is liefde op het eerste gezicht. Met één gevolg voor Marguerite: “Jurken die van voren te kort worden”...

Iedereen die zich waagt aan het enorme universum dat dit onderwerp vertegenwoordigt, zal door de humor heen het gevoel van innerlijke rust begrijpen dat het bezielt. Het is gemakkelijk te zien wat melodieën als Salut, demeure chaste et pure of Anges pur, anges radieux kunnen bereiken in een Brusselse stijl...” (La Lanterne).

Traditiegetrouw neemt Toone alle stemmen voor zijn rekening en aarzelt hij niet om de grote juweeltune te zingen zoals onze beroemde Castafiore.

De decors en kostuums van Raymond Renard geven Marguerite alle reden om zichzelf zo mooi in de spiegel te zien.